Ik vermoed dat deze Amerikaanse groep afkomstig is uit Georgia.  De naam ervan is alvast afkomstig uit de jeugdjaren van zanger, gitarist Ben Wilson toen hij met zijn vader een woud in het landelijke Georgia moest vrijmaken voor de aanleg van een reservoir.  Het alzo verkregen hout werd verkocht om in hun dagelijks onderhoud te voorzien.  Ze omschrijven hun muziek als "small town americana" en volgens het bijgeleverde persblaadje zou ik er flarden Johnny Cash, Bruce Springsteen of godbetert Radiohead in moeten terugvinden. 

Met de groep Radiohead heb ik niks maar dan ook niks gemeen. Ik heb mijn best gedaan maar heb geen referenties naar The Man in Black of The Boss teruggevonden, laat staan Radiohead. Hoogstens een flard U2 en dan enkel in het stemgeluid van Ben Wilson dat zeer sporadisch op dat van Bono lijkt.  Ik kan het ook niet verhelpen.  Dit schijfje lijkt me meer een mix van alt-country en rock.  Maar een deel van de songs zijn wat richtingloos.  Ze beginnen rustig akoestisch om vervolgens net niet stevig uit de bocht te gaan.  Of ze eindigen hun liedjes zomaar ineens.  Die plotse wendingen zijn niet altijd een garantie voor degelijke songs.  Ik heb het er een beetje moeilijk mee.  Dan liever de mooie rockgetinte ballade "Blood", "Brethren" dat akoestisch begint met de nodige country vanwege de pedal steel en eindigt met een koppel stevige blazers of "Down the mount" waar ze de countryrocktoer op gaan. 

Het venijn zit hem in de staart en dat bedoel ik positief want om in schoonheid te eindigen is er de opwekkende en feestelijke afsluiter "Lemons in the water", een uptempo folky rocker met galopperende drums, vette blazers en vrolijk gefluit.  Maar één song maakt de lente niet.  Ze hopen dat hun muziek binnen twintig jaar nog steeds de mensen zal aanspreken.  Ik vrees dat ik daar, afgaande op deze cd , een ander oordeel over heb. (BV)